Deze week had ik mijn eerste stageweek op de kinderafdelingin het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP). Ik begon maandag met een introductie en een rondleiding door het ziekenhuis. Het is een heel groot ziekenhuis met heel veel afdelingen. Iedere afdeling heeft zijn eigen gebouw. Als je dus naar een andere afdeling moet, moet je via buiten naar de afdeling. Na de rondleiding werd ik naar de kinderafdeling gebracht en kreeg ik hier ook een rondleiding. De kinderafdeling bestaat uit 3 verschillende delen. Je hebt afdeling A waar vooral infectieziekten zijn. Afdeling Nicu is voor kinderen die vaak veel te vroeg geboren zijn of geboren zijn met een afwijking en je hebt afdeling C waar de kinderen met allerlei verschillende ziekten en leeftijden heenkomen. De eerste 2 weken loop ik stage op afdeling C.

Maandag en dinsdag heb ik me vooral georiënteerd op de manier waarop ze in het ziekenhuis werken. De manier van werken is echt heel anders dan in Nederland. Ik werd bijvoorbeeld niet ingewerkt en moest zelf erachter komen hoe het werken in een ziekenhuis nou gaat. Iedere ochtend begin je met het overdragen wat er allemaal gebeurd is die nacht en wie er nieuw op de afdeling zijn. In Nederland wordt de overdracht gehouden in een rustige ruimte en luistert iedereen goed. De overdracht hier is op de afdeling zelf op de gang en zitten sommige verpleegkundige gewoon op hun telefoon. Na de overdracht worden de bedden gewassen en opnieuw opgedekt en worden de kinderen gebaden. Wat er daarna gebeurd is iedere dag verschillend en heel erg verschillend. Meestal zijn er wel de standaard dingen die gedaan moeten worden zoals controles, maar er zijn vaak ook nog veel meer andere taken te doen.

Woensdag kreeg ik mijn eigen kamers toegewezen waarbij er 1 kind was met een 2e graads brandwond aan zijn hele onderbeen. Ik had dit nog nooit gezien en vond het dus heel interessant om mee te helpen tijdens de verzorging. Het kind werd naar de brandwonden behandelkamer gebracht. Dit is een kamer waar een bad in staat met een krukje erin. Het kind werd op het krukje gezet en hij mocht zelf zijn verband eraf halen. Toen het eraf was schrok ik eerst wel hoe erg een brandwond kan zijn. Daarna heb ik de wond zelf mogen verzorgen. Eerst werd hij gewassen met zeep. Daarna wordt het zeep er met gaasjes vanaf gehaald en wordt de wond met water besproeid. Het zag er allemaal heel erg pijnlijk uit, vooral omdat de huid natuurlijk ook weg was en er soms nog wat losse vellen aan hingen. Daarna werd de wond gedroogd, ook met steriele gazen. In Nederland wordt dit meestal deppend droog gemaakt, maar in Suriname wrijven ze er gewoon overheen. Daarna werd er verband met zilverzalf opgedaan en werd het been weer verbonden. Ik vond het heel erg interessant om de wond te mogen verzorgen, maar het wordt wel weer op een andere manier gedaan dan in Nederland normaal gebeurd.

Donderdag kreeg ik weer mijn eigen kamers en had ik 1 kamer waarbij alleen maar OK patiënten lagen. Deze dag heb ik dus veel kinderen van en naar de OK gebracht. Er was een kind wat ’s ochtends geopereerd werd en een pin kreeg in zijn teen. Toen we het kind gingen ophalen moest er een röntgenfoto gemaakt worden, om te kijken of de pin goed zat, maar toen we op de afdeling kwamen bleek dat deze niet goed zat. Ik heb toen de jongen naar de poli gebracht, waar ze de pin zouden verwisselen. Dit was ook heel raar om te zien. Aan de bovenkant van zijn teen stak nog een stuk pin uit maar aan de onderkant ook. De arts verdoofde hem en toen trok hij de pin er eigenlijk gewoon met een pincet uit. Daarna kreeg hij een nieuwe pin, maar omdat er geen pinnen waren hebben ze er een optreknaald ingedaan. Een optreknaald is een lange naald die je op een spuit zet waar je dan normaal vloeistof mee uit een potje kan trekken. Daarna moest er weer een röntgenfoto gemaakt worden. Toen we weer op de afdeling waren, werd er weer gebeld dat de pin weer niet goed zat. Het kind moest dus weer terug naar de poli, om opnieuw een pin te laten zetten. Ik was weer met het kind meegegaan maar de arts had het erg druk. Hij was met een andere patiënt bezig naast het bed waar ik stond en riep of ik wilde komen. Ik ging erheen en er was een man met vocht in zijn knie. Hij wilde me laten zien hoe ze dit eruit haalde. Je mag dus echt met bijna alles gewoon meekijken in Suriname wat wel heel interessant is. Rond 15.00 uur was ik nog steeds aan het wachten, maar eigenlijk zat mijn dienst erop. In Nederland zou je dan gewoon overwerken, maar hier werd ik overgenomen door iemand van de middagdienst.

Ik heb dus echt een hele leerzame week gehad in het ziekenhuis en heb al veel mogen zien.